Mijn Laatste Dag

Mijn laatse dag, ja ik weet het niet zo goed. Ben ik heit eigenlijk wel geweest, ik weet het niet misschien kan iemand het me vertellen.
'Nou ja', wat heb ik vandaag gedaan.
We (opa Jan en ik) reden mee met Isabel omdat zij niet door haar vaste rit naar school kon worden gebracht. Ook is het heel onhandig om de daladala te nemen dus bleek dit de beste oplossing.
Na Isabel te hebben afgezet reden we door naar het weeshuis. Daar zocht ik Faraja omdat hij een paar formulieren voor school moest invullen. Dit resulteerde in dat iemand anders het invulde en hij zijn handtekening eronder zette. Van hem zelf kreeg ik ook nog een formulier waar ook wat supers opstond, maar dat komt straks.
De les begon als een normale dag, we waren gelukkig met ze vieren inde Middle klas, dus konden we ze een beetje aan. We hebben ze toen de kleuren nog een keer met ze gedaan, waarna ik tot de conclusie kwam dat die kinderen niet zo'n grote concentratie span hadden. Maar uiteindelijk wisten de meesten het wel, sommige haalden alleen roze en zwart nog door elkaar.
Tijdens de pauze was het zoals altijd tamelijk rustig, en er werd hier en daar een klap spelletje gedaan. Na de pauze was het tijd voor rekenen, en naar mijn grote verbazing wiste zo'n vier kinderen nog hoe je 23 keer 16 moest doen. Dat maakte mijn dag gewoon helemaal goed.
Na het rekenen was iedereen klaar voor het afscheid, mensen gaven korte speeches en de kinderen luisterden stil.
Daarna kregen ze een lolly bij de rijst met bonen.
Daarna zijn ze met alle volunteers met de Daladala naar de stad gegaan, waar onze wegen voor een onbepaald lange tijd scheiden.
Daarna heb ik souvenirs gekocht met opa Jan, ook heb ik nog een lokale economie student gesproken wt heel leuk was.
De rest van de dag heb ik met Isabel door gebracht, waarna ik erachter kwam wat er in de brief stond.
Volgens deze brief heb ik Witte Verheul, een medicijn tegen AIDS en HIV gevonden. Het weeshuis met eigen handen opgebouwd. En ben ik gewoon de beste persoon die ze ooit hebben ontmoet. Ook was dit allemaal bij een non-organisatie, nou ja na negentien uur reizen stop ik met schrijven want ik wil uit het raam kijken. Witte uit.